دائو (DAO) چیست؟

دائو (DAO) چیست؟

دائو یا سازمان خودمختار غیرمتمرکز، به گروهی از افراد اطلاق می‌شود که تصمیم می‌گیرند از قوانین خاصی برای رسیدن به اهداف مشترک پیروی کنند. این موجودیت، بدون هیچ مرکز کنترلی طراحی شـده است و کاملاً مستقل عمل می‌کند. اعضای این سازمان به طور جمعی مالک آن هستند و از طریق توکن‌های محلی آن را مدیریت می‌کنند. برخلاف سایر سیستم‌ها، قوانین دائوها بر اساس الگوریتم‌هایی که بر مبنای معیارهای خاصی کار می‌کنند، نوشته می‌شود. این سازمان‌ها برای غیرمتمرکز کردن عملکرد خود در بلاکچین از قراردادهای هوشمند استفاده می‌کنند.

تاریخچه دائو

بیت کوین به طور کلی به عنوان اولین دائوی کاملاً کاربردی در نظر گرفتـه می‌شود، زیرا قوانین از پیش برنامه‌ریزی شـده دارد، به طور مستقل عمل می‌کند.
مفهوم یک سازمان غیرمتمرکز خودمختار (DAO) برای اولین بار در سال ۲۰۱۵ توسط دن لریمر (Dan Larimer) بنیان‌گذار BitShares، Steemit و EOS ارائه شد. اما این روش حاکمیت پس از آنکه ویتالیک بوترین، بنیان‌گذار اتریوم، نظریه آن را اصلاح کرد، مورد توجه توسعه دهندگان قرار گرفت.
در می ۲۰۱۶، استارت‌آپ آلمانی slock.it در حمایت از نسخه غیرمتمرکز Airbnb، نام خلاقانه “The DAO” را راه‌اندازی کرد. در یک کمپین تأمین مالی بیش از ۱۵۰ میلیون دلار اتریوم را جذب کرد که موفقیت بزرگی بود.

کاربردهای دائو DAO چیست؟

با توجه به ویژگی‌های مطرح شـده برای سازمان خودگردان غیرمتمرکز در بخش‌های قبل، می‌توان گفت کاربردهای اصلی DAO غیرمتمرکز کردن پروژه‌های ارز دیجیتال در سمت توسعه و برنامه‌های آتی و نیز نحوه توزیع سرمایه جمع‌آوری شـده در آن است. این سازمان‌ها همچنین در حوزه‌های مختلفی مانند پروژه‌های دیفای و دیفای ۲، امور خیریه و خرید دارایی‌های با ارزش کاربرد دارند. به عنوان مثال، در پروژه‌های دیفای، دائو کمک می‌کند تا تغییرات مهم در قوانین و نحوه عملکرد پروژه‌ها توسط جامعه اجتماعی انجام شود. در عین حال، در پروژه‌های خیریه، استفاده از DAO باعث افزایش شفافیت در مصرف سرمایه و ردیابی دقیق آن می‌شود. این کاربردها، به سرمایه‌گذاران از سراسر دنیا امکان این را می‌دهند تا در حوزه‌های مختلف سرمایه‌گذاری کنند و درآمد خوبی از ارز دیجیتال داشته باشند.

تفاوت سازمان خودگردان غیرمتمرکز DAO با سازمان‌های سنتی چیست؟

تفاوت اساسی بین سازمان‌های خودگردان غیرمتمرکز (DAO) و سازمان‌های سنتی در ماهیت و ساختار آنهاست. در سازمان‌های سنتی، تصمیم‌ گیری‌ها و مدیریت از بالا به پایین انجام می‌شود. به این معنی که قدرت تصمیم‌گیری در دستگاه‌های مرکزی و مدیران اجرایی است. این سازمان‌ها معمولاً به صورت مرکزیت ‌محور عمل می‌کنند و تصمیم‌گیری‌های کلیدی توسط افرادی که در سطوح بالاتر سازمان قرار دارند، اتخاذ می‌شود.
در مقابل، در سازمان‌های خودگردان غیرمتمرکز، تصمیم‌گیری‌ها به صورت متمرکز اتخاذ نمی‌شوند. به جای اینکه قدرت تصمیم‌گیری در دست چند نفر باشد. آنها بر پایه قراردادهای هوشمند بلاکچینی عمل می‌کنند که به طور کامل توسط کامیونیتی یا اعضای سازمان کنترل می‌شوند. در واقع، اعضا و شرکت‌ کنندگان در یک DAO برای اتخاذ تصمیمات مهم و تغییرات در سازمان، رأی می‌دهند و مشارکت می‌کنند.
به عنوان مثال، در یک سازمان سنتی، تصمیمات مهم مانند تعیین راهبردها، تخصیص منابع مالی و استخدام کارمندان توسط مدیران اجرایی گرفته می‌شود. در حالی که در یک DAO، اعضا این تصمیمات را با رأی‌ گیری و مشارکت در فرایند تصمیم‌گیری اتخاذ می‌کنند و قراردادهای هوشمند بلاکچینی اجرای این تصمیمات را به صورت خودکار انجام می‌دهند.

منبع: سایت کریپتونگار